وقتی که دور مسیری بیضی شکل یا در طول جاده ای می دوی، هیچ هدف حقیقی نداری. دست کم هدفی که آن همه تلاش را توجیه کند. خود فعالیت تبدیل به هدف می شود. مسئله این نیست که خط پایانی وجود ندارد، نکته آن جاست که خط پایان را خودت تعیین می کنی، هر لذت و بهره ای که قرار است از دویدن به دست آوری باید آن را در درون خودت بیابی.
مسئله این است که چطور آن را بیان کنی و چه طور به خودت بقبولانی.

👈خرید، واردات و ترخیص قطعات الکترونیکی با تهران پیشرو👉
 
هر دونده ای این را می داند. کیلومتر ها می دوی و می دوی، بدون آن که واقعا دلیلش را بدانی. به خودت می گویی به خاطر هدفی این کار را می کنی یا دنبال جمعیتی هستی، اما دلیل حقیقی دویدن تو آن است که جایگزین آن، یعنی ایستادن تو را تا سرحد مرگ می ترساند.
به این ترتیب، در آن صبح سال 1962 به خودم گفتم: بگذار همه بگویند ایده ات ابلهانه است... تو ادامه بده. نایست. حتی به ایستادن فکر هم نکن تا این که به آن جا برسی و فکرت را زیاد مشغول این نکن که "آن جا" کجاست هرچه پیش آمد فقط نایست.
این پندی استثنایی، پیش گویانه و ضروری بود که به طور غیر منتظره ای موفق شدم به خودم بدهم و از خودم بگیرم. نیم قرن بعد از آن روز، اکنون بر این باورم که این بهترین و یا شاید تنها پندی ست که می توانیم و باید به خود و دیگران بدهیم.

👈خرید، واردات و ترخیص قطعات الکترونیکی با تهران پیشرو👉
 
درباره دورانی فکر می کردم که در اورگن دونده بودم. با مردانی رقابت کرده بودم که بسیار بهتر، سریعتر و از لحاظ جسمانی آماده تر از من بودند. بسیاری از آنها بعدها به المپیک راه یافتند. با این وجود، خودم را به گونه ای تربیت کرده بودم که این حقیقت ناخوشایند را فراموش کنم. مردم به طور غیرارادی این تصور را دارند که رقابت همیشه چیز مطلوبی است و همیشه موجب می شود که بهترین ویژگیهای انسان ها، امکان بروز پیدا کند، اما این مطلب تنها هنگامی حقیقت دارد که مردم بتوانند رقابت را فراموش کنند. از مسابقات دو فهمیده بودم که هنر رقابت یعنی هنر فراموش کردن. حالا داشتم به خودم این حقیقت را یادآوری می کردم که باید محدودیت ها را فراموش کنی. باید تردید ها، دردها و گذشته ات را از یاد ببری. باید آن صدای درونی ات را که جیغ می زند و التماس می کند: "نه دیگه یه قدم هم بر نمی دارم! از سرخودت بیرون کنی و هنگامی که نمی توانی از سر بیرونش کنی باید با آن وارد گفت و گو شوی. به تمام آن مسابقاتی فکر کردم که ذهنم چیزی می خواست و بدنم چیز دیگری. تمام آن دور هایی که ناگزیر بودم به بدنم بگویم: آره به نکات خیلی خوبی اشاره کردی، اما بذار در هر صورت به مسیرمون ادامه بدیم...

👈خرید، واردات و ترخیص قطعات الکترونیکی با تهران پیشرو👉
 
امروز با بخشی از کتاب کفش باز
خاطرات بنیان گذار نایکی
فیل نایت
ترجمه ی شورش بشیری